Ons ‘normale’ leven …

wij zijn nu alweer 4 dagen thuis. 4 dagen van wassen, bellen, en iedereen begroeten. Wij zijn 2 maanden weggeweest, de thuisblijvers hebben thuis gezeten en alles gevolgd via onze site. 4 dagen thuis, en nog niets in mijn blog geschreven. Dat is toch absurd. Een beetje blogger laat de koffer met vuile wasgoed staan, en schrijft een stukje over de loodzware terugreis, de jetlag, en het missen van Bali.

Dat is wat we doen .. We missen Bali!! … We missen de gemoedelijke sfeer op kampong Biduri, de relaxte levensstijl, de warmte, geen verplichtingen, het praatje met alle buren, en het borreluurtje op de bale bale met ons eigen gebrouwde drankje. Natuurlijk, het zeker fijn om weer thuis te zijn, maar voor ons was een maandje later was ook goed geweest!! Maar goed, het normale leven ‘wenkt’ weer naar ons….nou ja normaal!?

Lilian en ik gaan verder met onze plannen … en voor degene die alweer vergeten zijn (niet erg hoor want ik moet het af en toe ook weer terug lezen waar we mee bezig zijn) .. Wij zijn met een live changing thing bezig … Met andere woorden, we beginnen een reis en weten niet waar dit zal eindigen. De eerste stap die ik nu ga doen, is weer repeteren met de band BLUE, we spelen de laatste week van mei in Spanje in hotel Papi In Malgrat de Mar, en ondertussen moeten alle persoonlijke dingen uit mijn appartement ergens worden opgeslagen, zodat het appartement klaar is voor verhuur. Namelijk, tijdens de Spanje tour en optreden met de band BLUE, wil ik mijn appartement verhuurd hebben. Of dit gaat lukken .. dat is nog maar de vraag. Eerlijk gezegd, ik weet het niet … maar hé waar een wil is een weg!

Wanneer we terugkomen van Spanje, willen we in Juli vertrekken, naar een bestemming die voor ons ook nog niet duidelijk is .. zeg maar .. een kleine verrassing voor alle volgers van ons. Dus deel twee van ons avontuur wordt; … Wim en Lilian leggen hun bips neer in, op …. Als het zover is laat ik het jullie natuurlijk weten.
Mochten jullie zin hebben om de laatste week van mei mee te gaan naar Spanje in hotel Papi in Malgrat, er zijn nog enkele plaatsen vrij .. het zou heel gezellig als jullie meekomen!
Schrijf dan even een berichtje op de site, en dan neem ik contact met jullie op, we hebben nog enkele maanden te gaan dus KOM gezellig MEE !!

De tijd tot aan vertrek naar Spanje wil ik benutten om zelf even in ‘revisie’ te gaan. Ik wil me laten helpen aan mijn hernia, mijn rusteloze benen, en mijn gesnurk. Het is een kort lijstje, maar 2 maanden in een kleine ruimte en een niet al te groot bed, heb ik Lilian met mijn schokkende benen en gesnurk uit haar oh zo ‘broodnodige’ slaap gehouden .. Normale mensen komen uitgerust van hun vakantie bestemming terug op Schiphol, maar arme Lilian kwam uitgeput aan op Schiphol. Arme Lilian. Dus voor de volgende komend periode wil ik er alles aan doen, om onze nachtrust goed te doen laten verlopen.

De eerste afspraken zijn al gemaakt met de specialisten, en ben benieuwd wat het me gaat brengen. Eigenlijk wil ik niet zoveel. Ik wil een pijnvrij en snurkvrije leven.Niet teveel gevraagd lijkt mij. De Dukun (de sjamaan op Bali) heeft er in de eerste instantie voor gezorgd dat het vooral de eerste week wat minder was met mijn schokkende benen. Maar ik denk dat zijn ‘krachten’ een beperkt bereik hebben – iets verder dan Bluetooth, misschien moet de sjamaan zijn krachten ‘upgraden’ naar 5G. want alleen daar op Bali werkte het. Hier in Europa, merk ik er niets meer van, immers terug in mijn appartement gekomen schok ik weer, vertrouwd als van oudsher af, met mijn benen.
En waar ik nu ook aan begin is, de omvang van mijn buik naar een normale proportie te brengen … Als ik de filmpjes terugkijk, zie ik mezelf groeien! Geen geestelijke groei, maar een zeer plaatselijke buikgroei!! Dus voor het eerst van mijn leven op dieet .. Ik krijg er nu al paniek aanvallen van … Wim moet gedoseerd eten, pfff pfff. Mensen ik kom net terug uit een walhalla van lekker eten, en nu uitgebalanceerd eten .. Ik hoor het jullie al zeggen: “Dat gaat ‘m nooit lukken”, maar let maar eens op!! Ik kijk nog maar eens naar mijn buik, en mijn ijdelheid wint … ik zeg tegen mijzelf; kijk maar goed, dit is de laatste keer dat jij je buik in deze vorm ziet.

Lieve mensen, het eerste deel van ons avontuur ( Bali ) zit er op. Deel twee staat in de startblokken, en als deze blokken niet verschuiven … naar Spanje met de band BLUE en mijn appartement verhuren.

Blijf ons volgen, en je zult de resultaten van een Wim Molenaar’s dieet meemaken, of juist niet. …
Groetjes Wim

Beneden aangekomen ..?

Ik heb de laatste dagen niets gepost, vraag me niet waarom, maar ben KEI druk met allerlei kleine dingetjes die zonder dat ik er erg in heb zoveel tijd opslokken! Zoals jullie weten blijven we niet in kampong Biduri. Ik noem het oneerbiedig Kampong, maar bedoel daar mee te zeggen dat deze kleine leefgemeenschap vergelijkbaar is met een èchte kampong. Een plaats waar ik me echt thuis voel!!

Soms lopen dingen anders dan je ze had gepland, daar is niets mis mee hoor, hierdoor wordt je leven weer een groot avontuur en ben je een ervaring rijker. Lieve mensen daar is het allemaal mee begonnen
…even een reminders voor jezelf …Waarom doen we dit?? Omdat we aan een ‘live chancing ding’ waren begonnen ..wel wetende waar we waar aan beginnen, maar niet hoe het zal eindigen .. voor ons blijft het spannend!!

Oké verder nu met het verhaal. Ik heb voor de verandering twee tourtochten samen gevat. De eerste is naar Kanto Lampo Waterfall, dit is alweer ruim een week geleden dat we een tourtocht naar de waterval hebben gemaakt.
De watervallen die ik hier op Bali ‘weet te vinden’ en heb gezien in mijn vorige bezoeken aan Bali, zijn allemaal uitgebuit. Daar bedoel ik mee, dat ze zwaar over-geëxploiteerd zijn. Wil je bij een waterval komen, dan je moet vaak meer dan 1 km lopen, en staan er ook een even zo lange rij met kraampjes aaneen geschakeld, welke allemaal dezelfde ‘waar’ verkopen. Logisch willen alle kraamexploitanten wat verdienen en doen dus hun uiterste best met de aspirant-koper aan te pappen zodat hij/ zij iets bij hem koopt, en dat doet ieder stalletje .. heel begrijpelijk, maar beslist niet leuk, als je voor de schoonheid van een waterval komt.

Deze tour had ik hetzelfde verwacht .. Maar wat schets mijn verbazing.? Om precies te zijn .. 3 kraampjes, en nog wel kraampjes waar je kan zitten en eten … Kijk daar heb ik wat aan, vooral mijn buikvet! De motor geparkeerd, en voordat we afdaalden naar de waterval, lekker koffie gedronken. Op weg naar beneden troffen we de kassa aan, die 15.000 Rph (€0.95) vroeg voor het parkeren van de motor, en het bezichtigen van de waterval.

Beneden aangekomen dacht ik wtf !!! , maar mensen wat heb ik een pret gehad! Het water was niet koud, en het was niet druk … Dus mijn zwemshort aangetrokken (gelukkig een aparte kleed- en doucheruimte) en gaan met die banaan. Ik wilde wel graag wat foto’s en filmpjes maken, maar had daar nog niet echt een krijgsplan voor bedacht. Gelukkig liepen wel wat behulpzame jonge mannen rond, die je hielpen met het in het water stappen (het is er erg rotsachtig) En Tukad, een van die jongens, heb ik mijn telefoon afgegeven en gevraagd of hij wat foto’s wilde schieten. Jazeker dat wilde hij wel doen, zei hij zachtjes, op een bescheiden manier …Verder heb ik eigenlijk niet meer op hem gelet, ik was zo druk bezig met plezier maken, maar zag wel dat hij me volgde en op een gegeven moment mij zelfs aanwijzingen gaf hoe ik moest staan en waar. Ik heb dat ook allemaal braaf opgevolgd, en na twee uur in het water gesparteld te hebben stond versteld wat het resultaat is geworden. Het was een snikhete dag, een betere moment hadden we niet kunnen uitzoeken om in het koele water te spartelen.

De tweede tour, 6 februari zijn we met een groep van 10 motoren naar de sawa’s van Ubud en omgeving gereden. Geloof me het is al een opgave om 3 of 4 motoren te volgen, laat staan 10!! Dat klopt dan ook wel, want we moesten regelmatig even wachten tot de achterblijvers weer aangesloten waren. De omgeving van Ubud is erg mooi, en de wegen eromheen zijn mooi en uitnodigend om te toeren. Dat is tegenstelling in Ubud zelf, daar kom je niet meer doorheen, met een motor ( brommer 125 cc ) nog wel, maar met een auto sta je gewoon stil nog erger en gekker dan in Nederland. Via een van die mooie buitenwegen zijn we bij Chapung Sebali gekomen. Werkelijk een oase van rust, zo mooi aangelegd. Zo uitnodigend, alleen de prijs is onder uitnodigend. 180€ per nacht. Verder lekker geluncht, met alweer een mooi uitzicht. We zijn op tijd 16.00 uur richting Kuta gereden, want er kwamen donkere wolken aan zetten .. Alweer een leuke dag gehad. Wij gaan slapen, welterusten met rustige benen ..

Wim goes Sjamaan

Ja ik weet het het is even geleden dat ik iets heb gepost. Dan denken jullie die Wim is ons vergeten, of Wim zal wel niks meer meemaken, nee hoor in tegendeel! Wij zijn druk, op onze manier, met van alles en nog wat. Zoals kijken naar een ander onderkomen. Lilian’s was-ritueel, boodschappen en dat op een vakantie tempo immers het is toch vakantie?

Over rituelen gesproken .. Ik heb jullie, in het begin dat we op Bali arriveerden, verteld dat mijn benen verschrikkelijk op spelen ( RLS). En had ik de gedachte “geventileerd”, om een afspraak met een Dukun te maken. Misschien heeft een Dukun een beetje meer uitleg nodig, dus volgt hier een korte omschrijving, vanuit mijn belevingswereld.

Een Dukun is een eigenlijk een sjamaan, een traditionele genezer. Een spiritistische medium, en bij gelegenheid tovenaar of meester van de zwarte magie. Ik heb er goed over nagedacht, maar baat het niet, dan schaadt het niet en met deze nobele gedachte ben ik via een bevriende Balinees ben ik bij een Dukun terecht gekomen. Hij vertelde mij dat hij een Dukun wist die aan de rand van Ubud woont, 28 jaar jong is, maar een grote bekendheid heeft opgebouwd, en ook nog eens goed Engels spreekt. Dat laatste sprak mij zeker aan! Ik kan dan tenminste verstaan wat de Dukun allemaal prevelt of vertelt.

Vanuit Kuta 2,5 uur met de taxi heen, (we zijn nog gestopt om offerbakjes op de markt te kopen. Eerlijk waar mensen, Bali komt om in de offerbakjes). Veel verder dan Ubud komen we wat hoger in de bergen bij een typisch Balinese woning, ommuurd met een in/uitgang waar verschillende familieleden bij elkaar wonen. En daar stond hij dan, de jonge Dukun, een 82 jaren oude meester, dus niet de beloofde jonge 28 jaren Dukun, zoals mij in het begin werd verteld, ach waarschijnlijk is deze op vakantie, en zijn vader of opa neemt de honneurs waar .. zijn Engels van de Dukun was net zo verstaanbaar als zijn leeftijd, maar gelukkig vertaalde Nyoman de taxi chauffeur wat de Dukun prevelde. Alles wat de Dukun vertelde werd door de chauffeur vertaald, en voegde volgens mij ook nog eens zijn eigen interpretatie bij. Kortom ik ben blij er heelhuids uit te zijn gekomen! Helaas mocht ik niet filmen, dus helaas lieve mensen, geen beeldmateriaal. Wel heb ik heb alles met mijn dictafoon opgenomen. Waar ik dus geen toestemming voor heb gevraagd. Maar dacht bij mezelf, wil ik het weten dan zal ik een goede tolk moeten zien te vinden. Die zijn er natuurlijk genoeg. (bijna elke Balinees, spreekt Engels en zou dat voor mij kunnen doen) Maar ik heb het gevoel dat de Dukun meer persoonlijke dingen vertelde, die de taxichauffeur me niet in het Engels heeft verteld of kon vertalen.

Maar goed, na de koffie Bali, werd ik naar zijn klein werkkamertje geloodst. Hier begon De Dukun met zijn rituelen. Eerst in een soort van sanscrypt, leek veel op de schrijfstijl ven sri lanka. Mijn naam geschreven, en daarna begon hij op een zingende manier spreuken te uiten met af en toe mijn naam erin. Maar Wim molenaar, wordt natuurlijk anders uitgesproken op Bali, als in Nederland. Zeker als het op een soort van Mantra achting, zingend wordt uitgesproken. Dat vond ik eigenlijk komisch klinken. Maar goed, ik moest mijn aandacht erbij blijven houden, wat tenslotte mijn doel, was van die onrustige benen af te komen. Na mijn benen met heilig water gewassen te hebben, en met de nodige wierook bewerkt te hebben werden mijn benen nogmaals gewreven en licht gemasseerd. Ik begreep dat het ritueel nu ten einde was gekomen. Ik kreeg wat heilig water mee, (ik hoop dat Lilian dit niet voor waswater, of drinkwater aanziet) wat wierookstokjes, en de nodige instructies, natuurlijk vertaald door de chauffeur. Na nog wat onverstaanbare dingen van de Dukun en van de taxichauffeur mee gekregen te hebben kon ik gaan.

En nu zijn jullie natuurlijk benieuwd naar het resultaat. Voorheen, ondanks dat ik de voorgeschreven medicijnen slik, gaan mijn benen in mijn slaap onvoorstelbaar tekeer. Gelukkig slaap ik dan, maar Lilian kan door dat geschud niet slapen. En nu … na het bezoek aan de Dukun, ga ik de 4e nacht in, mijn benen schudden niet meer. Ik draai alleen erg veel in mijn slaap, en dat gaat wel schoksgewijs. Maar hou Lilian niet meer wakker dor het vele geschud met mijn benen. Nu snurk ik alleen nog maar, helaas voor Lilian daar kan ze ook niet van slapen. Donderdag heb ik nog een vervolg afspraak met de Dukun, kan ik meteen vragen of hij me van het snurken kan afhelpen. Als dit net zo gaat als met die benen van mij, zal Lilian als doornroosje slapen en ‘s ochtends door een prins wakker wordt gekust.

Lilian verandert van bed …

Gisterenavond thuis gekomen van een geslaagde trip Lovina Beach, alhoewel geslaagd,? Het weer werkte niet echt mee. Dus geen dolfijnen gezien, in verband met het slechte weer. De boten voeren niet uit.!! De terugreis via de bergen was vol met mist, regen en kou. Ook dat is mogelijk op Bali. 

Lilian was al vermoeid, veel te weinig slaap, want zij wordt van elke beweging wakker, dat slaapt echt niet lekker, met zo’n rest less legs guy naast je! Maar ja twee eenpersoonsbedden voor nog geen twee weken .. hmm .. ik denk niet dat dat iets gaat worden.

Mede hierdoor, weinig slaap, heeft zij ook een te lage weerstand. Alsof die virussen het RUIKEN .. ze nestelen zich dan lekker in dat zwakkere lichaam en gaan heerlijk broeden.
Waar en hoe ze dit virus te pakken heeft gekregen, weten we niet. Wat we wel weten, is dat ze de hele nacht heeft lopen spoken, zij deed het en ik hoorde het .. in de vorm van overgeven en ernstige vorm van diarree.
Op een gegeven moment heb je niets meer om te spugen, dan alleen maar gal!!!
Uiteindelijk om 08.00 uur een dokter geregeld bij de dokterspraktijk op de hoek van de straat. Deze beste man heeft meteen een ambulance heeft gebeld, omdat madam uitdrogingsverschijnselen vertoonde. Arme Lilian, ze zag echt lijkwit!!

Gelukkig kwam na de opname en infuus, er weer een beetje kleur op haar wangen. Gelukkig maar!! Bloedonderzoek wees uit dat er te hoge en te lage waardes waren, waardoor het virus lekker zijn gang kon gaan. Haar eetlust is zeer gering. Maar de angst is nu bij mij wel verdwenen. Ik zie en hoor dat ze opknapt. Want ze krijgt weer praatjes .. maar we doen wat de dokter zegt en hopelijk wordt ze morgen ontslagen.

. . Maar geloof me .. wat was dat schrikken.!!

OMG !!! Godzilla

‘s Avonds in onze tiny house Biduri kletsen Lilian en ik nog wat na over de dag, zeg maar ‘dagevaluatie’ en wat er ook bij hoort .. een beetje bedenken wat we morgen gaan doen. Dit is een hele opgave .. niet omdat we niets kunnen bedenken, maar omdat hier zo veel te doen is en je prioriteiten moet stellen gezien de ‘korte tijd’ dat we op Bali verblijven. Maar tot nu toe is het ons altijd gelukt. Meestal komt het hier op neer, Lilian doet haar wasje, ik help haar en daarna gezellig ontbijten, of brunchen, afhankelijk hoe de ochtend is verlopen. Daarna zien we wel weer verder, heerlijk toch?

Opeens een luide roep van een tokeh!! Wat blijkt, een gekko had zich achter de kast waar Lilian zat (let op het woord zat) verscholen.
Wij schrokken ons half dood, beide sprongen als door een wesp gestoken op, en met één atletische beweging, wij hebben er nu nog last van, sprongen wij van onze zitplaats, naar de andere veilige hoek in onze kamer. Daar stonden wij dan, in de hoek ‘gedreven’, een beetje giechelend als bakvissen van de zenuwen en schrik. Wat te doen? Het was al laat, en we besloten toch maar de buurman erbij te halen. Deze twee westerse stedelingen, schrikken al van een vergrote vlieg. Laat staan van een tokeh, die we in de eerste instantie niet konden lokaliseren.

Hier op Bali wordt gezegd dat een tokeh (gekko) in je huis geluk brengt. Een tokeh is namelijk de ziel en het geluk van je thuis! … Wat doet de nu wel bekende wereldreizigers .. ja hoor .. zij jagen het diertje het huis uit. Of dit nu impliceert dat het geluk niet meer met ons is, wachten we af, tot nu toe leven wij nog steeds, hebben het naar ons zin en ach we zien morgen wel weer verder .. gelukkig worden we ook gerustgesteld door een ander verhaal, want een Balinees weet ons te vertellen dat, een beet van zo’n zelfde tokeh dodelijk kan zijn. Nou als dat het geval is, dan zijn wij blij dat het beestje weer terug is in de natuur en ik weet zeker dat de tokeh de natuur verkiest boven de verstedelijking hier. Al met al wij kunnen weer rustig slapen! Maar ik weet niet meer wat waarheid is … geluk, of een dodelijke beet.

Weerzien na 46 jaar …

Wat is de wereld toch klein, als je een zoon of dochter bent van één van de kinderen van Oma Molenaar. Dan denk je op een mooi exotisch eiland te zitten heel ver van alle familie, dit deden wij niet met opzet, dit is namelijk een gedeelte van ons avontuur. Blijkt dat een beetje familie “om de hoek” zit, namelijk in Sanur. Mijn nicht Ans en haar man John verblijven gedurende een groot gedeelte van het jaar hier op Bali! (Lucky bastards). Nu dat laat je natuurlijk niet lopen! en ik heb met ze afgesproken voor een ‘meet and greet’! hier op Bali.

Gisteren was het dan zover, lunchen bij Ans en John in Sanur, en natuurlijk Bijpraten over elkanders leven! John en ik hebben de Koninklijke Marine gediend en hebben elkaar voor het laatst ontmoet in Den Helder, dat was in 1973! Dus ZESENVEERTIG jaren geleden … voor het laatst elkaar gezien!

Tijdens de lunch worden oude familie herinneringen ‘opgehaald’. Na de lunch verplaatsen we ons naar het strand, en jullie begrijpen wel dat de herinneringen over families bleven stromen, zo ook begon het steeds harder te plenzen! Wij hadden dat niet in de gaten, immers we genoten van elkaars verhalen en gezelschap. Zo vlogen de jaren ’60, ’70 tot heden als een film voorbij. Maar aan alles komt een einde en wij moesten terug naar Kuta. John, die inmiddels al 20 jaar op Bali woont, had plastic zakken voor ons allen geregeld. En met deze ‘design regenkleding’ konden we onze ‘terugtocht’ aanvaarden. Op de weg terug liepen we af en toe door bijna kuithoogte plassen. … Maar dat was niet het ergste … Oh my God !!! Lilian’s haar begon te krullen!! Onze stadse Lilian en wie kent haar niet! Iedereen weet dat dit een ultieme beproeving voor haar is geweest. Maar gelukkig zag zij, tussen haar krullen door, ook de humor hier van in. Als twee verzopen katten kwamen we bij ons huisje wel-te-vree aan moe maar voldaan. Terug kijkend, was dit een reuze gezellige dag geworden, welke zeker voor herhaling vatbaar is. Voordat we weer vertrekken naar het nu koude Nederland. Zien we elkaar beslist nog een keer!

Tawar menawar …

Mijn struise Lilian wilde graag twee broekjes kopen op de passer in Kuta. Want dat vind zij handig voor achter op de scooter. Wij hebben al vaker op de passar gelopen, Lilian is er op bedacht dat iedereen haar iets wil verkopen. Dus voorbereid op wat komen zal, vervolgt zij haar weg.

Maar … toen ze de laatste keer op de pasar was, was ze niet alleen! Neen toen gonsde het van toeristen, en had zij de tijd om rustiger rond te kijken. Dit keer was Lilian bijna de enige toerist, blond en blank, je kan zeggen dat zij een soort ‘attractie of bijzonderheid’ is voor de Balinees .. en dat ‘shoppen’ werd nu een heel andere koek! Uiteindelijk heeft ze twee schattige broekjes kunnen vinden. Maar zeker niet zonder slag of stoot!
Het spel der bieden, begint … moeilijk kijken, en verontwaardig reageren en getergd weglopen. Maar Lilian heeft voldoening kunnen putten uit het spel en met een prijs van 12€ voor twee driekwart broekjes vond zij zich spekkoper.

De verkoopster was ook blij, maar natuurlijk liet ze zeer professioneel dit niet merken. Immers vond zij de geboden prijs veel te laag! Ik weet dat Lilian nog teveel heeft betaald. Maar dit is het spel! De verkoper zou beledigd zijn als je niet afdingt (tawar menawar).

Ibu Lilian

In de vorige berichten lieten Wim en Lilian doorschemeren dat zij zich hier helemaal senang voelen hier op Bali. Wij weten zeker, dat wanneer dit paar nog een paar weken hier op Bali vertoeft, je geen onderscheid meer kunt maken tussen de Balinezen en Wim, voor Lilian is het wat lastiger, want zo’n blonde dame ‘vis’ je er zo tussenuit en 99% zekerheid, dat zij geen Balinese is. Met alle hobbeltjes die ze hebben moeten nemen in de eerste weken van hun verblijf hebben ze met heel veel lachen en plezier weg weten te wuiven, zeg ik; respect!

De eerste ‘ontbering verschijnselen’ ontstaan, niet bij Wim en Lilian, neen die hebben het te druk om in te burgeren hier op Bali. Het is bij Wim zijn zus .. en nu heeft ibu (moeder) Lilian zoals ze hier genoemd wordt een kleine verrassing voor jullie, zouden ze … dan toch?

Gewoon belanja en nog wat ..

De ghostwriter krijgt een kattebelletje van Queen Lilian:
.. Allemaal te bewolkt. Moet ik nog eens overdoen. Vrijdag gaan we een toer maken met een auto. Veel tempelwerk. Vandaag de motortoer afgezegd vanwege regen ..

Nou maak van dat whatsapp-ke als ghostwriter iets leuks van, volgens mij was ze te druk met het vergaren van kleding … of gewoon het genieten van Bali ik denk dat laatste het geval is … we doen ons best en hebben nog wat materiaal om te publiceren ..

Na de afmattende tour door kledingland strijken we neer bij een gezellig restaurantje en zing ik een liedje van Ricky Nelson. De sfeer zit er bij sommige dames goed in, we zullen dit missen wanneer we ons avontuur voortzetten – dit is toch echt leven! Geen keurslijf, geen baas die iets verwacht, geen belastingdienst die aan je hoofd zeurt .. gewoon lekker vrij! HEERLIJK … voor straks welterusten …