Tot overmaat van ramp ontdekt Lilian dat al haar mooie, met zorg onderhouden witte kleding BRUIN is geworden in de djati-houten kledingkast (een bepaalt type houtsoort hier in Indonesië). Bij navraag blijkt dat de vochtigheidsgraad zo hoog is (het is nu regenseizoen) dat dit vooral bij witte kleding duidelijk zichtbaar wordt …
Zodra Lilian de bruine kast ziet … tja wat doet het wasvrouwtje dan … natuurlijk weer denken aan … wassen! Het kan niet anders, maar Lilian moet van de buren nu beslist een andere bijnaam hebben gekregen. Doe dat haar maar een na in zo’n korte periode! Chapeau!
Voor ons is alles nieuw, we moeten hier een weg in zien te vinden. Gelukkig zijn er velen ons voor gegaan, dus kan ik me nu goed oriënteren hoe mijn ‘voorgangers’ dit hebben gedaan. Je legt makkelijk contact (althans dat gaat mij goed af) met de Balinees of de pensionado die hier maanden vertoeft en zo houd ik mijn oren en ogen open en verzamel zoveel als mogelijk de nodige belangrijke informatie. Er zijn meerdere wegen die kunnen ons naar het uiteindelijke einddoel leiden. Nu hebben wij een heel huishouden te runnen. In een hotelkamer kan je alles laten vallen, want er wordt voor je gezorgd. De schoonmaak, de was, alles wordt voor je geregeld en dat laatste klinkt Lilian als muziek in haar oren! En dit is net zo belangrijk toch?
